تو می‌­دانی
کارهای خانه می‌­تواند آدم را بکشد سیلویا

خرده‌­های نان و غذا روی اجاق گاز
لکه‌­های سمج چربی در فر
موها و پرزها  بر سرما و سپیدی سرامیک
و تلنبار ظرف‌­ها در سینک
دشمنانی سرسخت، موذی و استوار
 
اشیاء خون‌بارند سیلویا

 هر‌چیزی باید پاکیزه در جای خودش قرار یابد.
پولیورها در کمد دیواری
ظرف­‌ها در کابینت
باقی‌مانده‌ی غذا در یخچال
مالیخولیا در کدام گنجه جای می‌­گیرد؟

با روز چه‌باید کرد؟
مثل مربای بالنگ، لزج
دست‌و‌پای آدم را می‌بندد...

 حواست به یخچال هست سیلویا؟
به هر روز تدارک صبحانه
ناهار
شام
به ظرف بُنشن
 سیب‌زمینی
تخم‌مرغ
بکینگ پودر
و تاریخ انقضای شیر
به غذای بچه، گریه‌ی بچه، داروی بچه
و جای مردی که رفته است
-انگار که هر بار با سر در حوض آب یخ فرو‌بروی-

 حواست به کاغذهای شعرت
به تداعی­‌ها و استعاره‌­ها
کتاب­‌های نیمه‌تمام روی میز
و افسردگیت که نمی‌­تواند برق بیندازد
 جلا‌بدهد و زمستانی طولانی را تاب‌آورد.
 
نمی‌­توانی با کسی حرف بزنی
 بین لب‌هایت 
کلماتی‌ست که هنوز شعر نشده

جایزه‌­ها 
 مدارک تحصیلی
و روانکاوها نجاتمان نمی‌­دهند سیلویا
به آن­‌ها بگو
آن‌قدر کابوس می­‌بینی
که بیداری
 استراحت پس از خواب است.

مکالمات افلاطون زیباست.
اما نجاتمان نمی­‌دهد.

کارهای خانه آدم را می‌­کشد.
سیلویا