ژوکوندی با لبخند کوردی 
که تلخی‌اش به روزهایش می‌بارید 

از زخم‌های دور و دراز 
خودش  را به خوشی‌های تقلبی می‌کوبید 

در نقاشی مرگ‌،
 راه می‌رود زندگی 
در سطر سرطان جا‌مانده بود 
بدخیمی این تنهایی 

دامن کوتاه و رژلب قرمز 
هیچ به کارم نمی‌آید 
وقتی چای بعدازظهر من 
بی تو سرد می‌شود 

آبستن خاطرات مرده‌ام را 
به زایمان گریه می‌برم 

وقتی قرار است نباشی‌...